کاربرد روش های زمین آمار در مطالعات توزیع مکانی در بارش

توجه به دقت و صحت دادههای ورودی در تحلیلها و تصمیمگیریهای مهندسی و مدیریت منابع آب از اهمیت خاصی برخوردار است. منابع خطا به طور عمده مربوط به جمعآوری، وارد کردن، ثبت، ذخیرهسازی، فراخوانی، به کارگیری و تحلیل اطلاعات و در نهایت تهیه مدلها میباشد. از جمله خطاهایی که بر دادههای نقطهای اعمال میشود، خطای مربوط به نحوه میانیابی آنهاست . این نوع خطا مربوط به نامناسب بودن روش انتخابی جهت میانیابی است. هدف این تحقیق، ارزیابی دقت روشهای زمین آمار مانند کریجینگ معمولی (OK)، کریجینگ ساده (SK) و کریجینگ جهانی (UK) و روشهای معین مانند تخمی نگر عام (GPI) تخمین گر موضعی (LPI) تابع شعاعی (RBF) و عکس فاصله (IDW) در تخمین میزان بارندگی در ایران است. برای بررسی خطا و مقایسهی آماری هر روش میانیابی و انتخاب بهترین روش در تعیین ارتفاع بارندگی، از مقادیر ریشه متوسط مربع خطاها (RMSE) میانگین خطای مطلق (MAE) معیار شاخص میانگین قدر مطلق خطای نسبی (MARE) میانگین خطای انحراف (MBE) درصد میانگین خطای مطلق (MAPE) استفاده شد. نتایج نشان دادند که از میان روشهای درونیابی، روش تابع شعاعی با مدل اسپلاین با R بیشتر و RMSE کمتر، از کارایی بالایی برخوردار است، که در نهایت بر اساس نتایج به دست آمده، با انتخاب روش مناسب اقدام به پهنهبندی شد

کلیدواژه ها:

زمین آمار ، درون یابی ، بارندگی سالانه ، مدل اسپیلاین