سنجش و تحلیل توسعه روستایی در مناطق مرزی (استان سیستان و بلوچستان)

بهره جستن از روشهای کمی در جهت سطح بندی و سازماندهی فضایی- مکانی سکونتگاه های روستایی، ضمنکمک به شناخت میزان نابرابری ها و محرومیت ها، موجب برنامه ریزی و کاهش شکاف های درون منطقه ای و نیل بهتوسعه متعادل می گردد. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف سطح بندی توسعه در مناطق روستایی استانسیستا ن بلوچستان، با استفاده از منابع اسنادی، درصدد است تا توسعه اجتماعی مناطق مورد مطالعه را در قالب 3شاخص ارتباطی، آموزشی و فرهنگی- مذهبی برای 7 شهرستان که بصورت تصادفی بعنوان جامعه آماری انتخابی با رویکردی توصیفی- تحلیلی، مورد Spss و Excel گردیده اند با استفاده از مدل تاکسونومی عددی و نرم افزارهای ارزیابی قرار دهد. ارزیابی سطح توسعه یافتگی مناطق مورد پژوهش حاکی از آنست که توزیع ناعادلانه خدمات و امکانات موجب ایجاد شکاف عمیقی بین مناطق روستایی استان سیستان و بلوچستان گردیده است. بطوری که در شاخص های آموزشی شهرستان نیک شهر با 0/27 توسعه یافته ترین مناطق روستایی و شهرستان زاهدان با 0/83 کمترین میزان توسعه را در بین مناطق روستایی استان سیستان و بلوچستان به خود اختصاص دادهاند. در شاخص های مذهبی- فرهنگی روستاهای شهرستان زابل با 0/02 توسعه یافته و شهرستان ایرانشهر با 0/78 کمترین میزان توسعه را دارا بوده اند. در شاخص ارتباطی نیز مناطق روستایی شهرستان زابل با 0/36 توسعه یافته و مناطق روستایی زاهدان با 0/86 کمترین میزان توسعه را داشته اند. نتایج همچنین نشان میدهد محرومیت بالا در برخورداری از شاخص های ارتباطی و آموزشی در مناطق روستایی استان سیستان و بلوچستان بسیار مشهود است.

کلیدواژه ها:

توسعه روستایی ، مناطق مرزی ، استان سیستان و بلوچستان ، تاکسونومی عددی