انرژیهای تجدیدپذیر و نقش آن در توسعه پایدار روستایی

توسعهی پایدار روستایی و اهمیت دادن به آن در قالب طرحهای توسعهی ملی، برای نیل به توسعهی پایدار منطبق با اهداف ملی و منطقهای، مورد تاکید سیاستگذاران و برنامهریزان کشور است. از جمله اصلیترین چالشهای پیش روی توسعهی پایدار در جوامع روستایی میتوان به مسایل انرژی اشاره کرد. این امر برای روستاهای دور از شبکه سراسری انرژی از اهمیت بالاتری برخوردار است. بهرهبرداری از انرژیهای تجدیدپذیر در مقیاس روستایی، به دلیل سادگی و هزینهی پایین ساخت، گزینهای مناسب در پاسخگویی به مسایل مذکور بوده و با مهیا کردن بستری مناسب، از طریق توسعهی متناسب اقتصادی، اجتماعی و زیستمحیطی، گامی موثر در راستای توسعهی پایدار روستایی است. تحقیق حاضر باهدف بررسی پتانسیلهای انرژی تجدیدپذیر وکاربرد آن در نواحی روستایی کشور به روش کتابخانهای انجام شده و سپس نقش آن در توسعه روستایی تحلیل گردید. در روستاهای ایران پتانسیل انرژی خورشیدی، زیستتوده، بادی، زمینگرمایی، برقآبی و جزرو مد وجود دارد که میتواند به منظور تامین برق، سوخت مصرفی خانه، گلخانه و دامداری، سرمایش و گرمایش، روشنایی، پختوپز، آبیاری مزارع و باغات و ... استفاده شود. یکی از مهمترین شاخصهای توسعه پایدار روستایی تامین انرژی مورد نیاز مناطق روستایی است. استفاده از انرژیهای تجدیدپذیر بصورت محلی و غیرنیروگاهی علاوه بر اینکه روستاها به منابع انرژی پایدار و مطئمن دست پیدا میکنند، مشکلات متعدد افراد ساکن در نواحی دوردست از جمله کمبود انرژی، امکانات بهداشتی، اشتغال و ... را به نحو مطلوبی حل کرده و رفاه نسبی را به ارمغان میآورد.