سنجش اثر جنسیت کودکان بر تحقق قابلیت های محیطی

عوامل موثر بر تعامل فرد و محیط، معطوف به ویژگی های هم فرد و هم محیط می باشد . ویژگی های فیزیکی، اجتماعی و فرهنگی محیط موجودیتی غیر قابل تفکیک و انطباق را سبب می شود که به خصوصیات فردی کودک وابسته است . این خصوصیات شامل جنسیت کودک ، ویژگی های رشد شناختی ، رشد فیزیکی و عاطفی اجتماعی او است . بنابراین جنسیت به عنوان یکی از عوامل تعدیلگر در این رابطه معرفی شده و اثر آن مورد سنجش قرار می گیرد . هدف این پژوهش این است که با بهره گیری از مفهوم قابلیت محیط ، رابطه میان محیط و کودک براساس شاخصه ی جنسیت در بین 84 کودک( 42 دختر و 42 پسر) گروه سنی 12 - 9 سال محله ی کاشانک تهران مورد سنجش قرار گیرد . بر این اساس، در بخش مبانی نظری که شامل ارائه مفهوم قابلیت محیطی و شناخت قابلیت های محیطی کودک در سه مطالعه ی کیتا ، هفت و کلارک و اوزیل می باشد ؛ از روش تحلیل داده های ثانویه(اسنادی) استفاده شده است و در بخش شناخت و تحلیل از روش «پیمایش» با بهره گیری از شیوه آمار توصیفی و استنباطی و تکنیک پرسشنامه استفاده می شود. نتایج حاصل از پیمایش در محدوده پژوهش نشان می دهد که رابطه ای میان متغیر قابلیت محیطی و متغیر جنسیت وجود ندارد . به عبارتی فرضیه پژوهش تأیید نمی شود؛ و جنسیت در میزان تحقق قابلیت های محیطی اثر گذار نیست و در شرایط محیطی برابر دختران و پسران فرصت های برابری در دستیابی به قابلیت های بالقوه محیط دارند .

کلیدواژه ها:

کودک ، قابلیت محیطی ، جنسیت ، محیط ، کاشانک