ارائه راهکارهایی جهت جلوگیری از سکونتگاه های غیر رسمی در محله های قدیمی (نمونه موردی:بررسی حاشیه نشینی در محله ی فرحزاد تهران )

حاشیه نشینی پدیده ای است شهری که با توجه به رشد شهرنشینی بی رویه در جهان و ایران به واسطه ی مهاجرت از روستابه شهر شکل گرفته و گسترش یافته است، حاشیه نشینی به عنوان برهم زننده تعادل فیزیکی شهرها، نشان دهنده توسعه ناموزون شهری و منطقه ای است.حاشیه نشینی در کشورهای جهان سوم و ایران جلوه کالبدی، پدیده فقر نشینی و عوامل ساختاری در ابعاد اقتصادی،سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در سطح ملی و فرا ملی می باشد.تداوم فقر شهری به صورت رشد و توسعه محلات غیر رسمی موجود و رویش محلات جدید در حاشیه شهرها به محرومیت بیشتر و ضعف نظام حمایتی در بخش مسکن در شرایط رشد شدید قیمت زمین و مسکن، سیاست های پیشگری از حاشیه نشینی را با چالش مواجه کرده است. پس اگر در جوامع امروزی به صورت آگاهانه برای این مشکل طرح و برنامه ریزی شود باعث بهبود سطح کیفی زندگی در محله ها و شهرها شده و از پیدایش مقوله ای به نام فقر جلوگیری می شود. در مقاله مذکور سعی بر آن است تا با بهره گیری از روش تحلیلی-کتابخانه ای به بررسی علل شکل گیری سکونتگاه های غیر رسمی در شهرها و تاثیر آن در محیط های زندگی بپردازیم و در نهایت نتایج حاصل از این امر در محله هایی نظیر فرحزاد رامورد واکاوی قرار دهیم.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه ، محله ، قدیمی ، حاشیه نشینی ، فرحزاد