فضای سبز عنصری اثرگذار در پایداری اجتماعی شهری

فطرت انسان به گونه ای آفریده شده است که توانایی های بسیاری دارد و این توانایی ها بدون ارتباط با زیبایی های طبیعی که درزندگی شهری که همان فضاهای سبز می باشند به افسردگی و خمودی می گراید و بالطبع در پرتو بهره مندی از فضای سبزخلاقیت های انسان شکوفه می گردد. امروزه مفهوم شهرها بدون وجود فضای سبز موثر در اشکال گوناگون آن قابل مقایسه نیست. شهر ها به عنوان کانون های تمرکز فعالیت و زندگی انسان ها برای اینکه بتوانند پایداری خود را تنظیم کنند چاره ای جز پذیرش ساختار و کارکردی متاثر از سیستم های طبیعی ندارند. در این میان فضاهای سبز شهری به عنوان جزء ضروری و لایفنک پیکره یگانه شهر ها در متابویلسم آنها نقس اساسی را دارا می باشد که کمبود آنها می توانند اختلالات جدی در حیات شهرها به وجودآورد.. نتایج برسی ها نشان می دهد که فضاهای سبز شهری دارای بازدهی اجتماعی و اکولوزیکی هستند که مهمترین اثر فضای سبز در شهرها ، کارکردهای محیط زیستی ، یا بازدهی اکولوزیکی آنهاست که شهر ها را برای زیست مساعد می سازد و با آثارمخرب گسترش صنعت و حمل و نقل مقابله می کند و موجب ارتقای کیفی در زندگی شهروندان می شود. اهمیت فضاهای سبز شهری تا بدان حد است که امروزه وجود این کاربری به عنوان یکی از شاخص های توسعه یافتگی جوامع به حساب می آید. مهمترین اثرات فضای سبز در شهرها کاهش آلودگی هوا, کاهش آلودگی صوتی, تعدیل دما, افزایش رطوبت نسبی, تلطیف هوا وجذب گرد و غبار است. سایر اثرات فضای سبز در شهرها نسبی هستند ولی مجموعه اثرات فضای سبز حضور آنها را در شهرها اجتناب ناپذیر می کند. این پژوهش برگرفته شده از مطالعات کتابخانه ای و اسناد در دسترس است و اهداف آن ارزیابی کیفی و تدوین نقش فضای سبز در بهبود زندگی شهروندان و پایداری اجتماعی شهری و ایجاد آرامش خاطر در آنهاست.

کلیدواژه ها:

پایداری شهری ، توسعه ی پایدار ، محیط زیست ، اکوسیستم ، فضای سبز