سرنمونی مولفه های توسعه پایدار در معماری و شهرسازی ایرانی - اسلامی

تکنولوژی رشد یافته مقیاس جدیدی از حرکت و مصرف منابع را هدف گرفته است گسترش و توسعه پراکنده شهرها و بی هویتی حاصل از این مقیاس جدید حرکت و بی مرزی ، جانشینی مقیاس ماشین با مقیاس انسان پیاده را در پیش گرفته است. در طول تکامل اولیه سکونتگاه های انسانی تعادل بین انسان و طبیعت توسط خود طبیعت تعیین می گردید چون انسان ابزار لازم جهت دخالت در طبیعت و بر هم زدن تعادل فوق را در اختیار نداشت توسعه های قرن معاصر را اگر ضد شهری یا شهرسازی مخرب بنامیم اکنون پایداری و توسعه پایدار یک جانشین موجه و معقول و انتی تز فرایند مذکور خواهد بود از این دیدگاه پایداری می باید به جامعه ای مبتنی بر عدالت و برابری بیانجامد اینکه زمین و محیط زیست را نه از میراث گذشته و نیاکانمان که از آینده و از فرزندانمان به عاریت داریم وانگهی این امر با جهان بینی اسلامی که شهرش تبلور کالبدی جامعه ای که در آن میزید بوده ، که عامل دین، مذهب، مسلک، اجتماع و ... را در شکل بخشیدن به کانون های زیستی نشان می دهد هم راستا می گردد و مراد از آن معناری فرهنگی و اجتماعی و روابط ناشی از آن است. کاربرد واژه سرنمون در عنوان پژوهش به معنای صور خیالی و اندیشه های ذهنی برخاسته از اساطیر است و ذخیره ای از تجارب ذهنی پیوسته مکرر انسانی هستند . سرنمونه ها ، ذهن نیاکانمان را به ما منتقل می کنند بررسی همگرایی موجود بین مولفه های پایداری نیازمند عصر حاضر و مولفه های بالقوه و پنهانی در معماری و شهرسازی از قبل موجودمان که از این ره شهر ایرانی فرانمود کشف و شهود اولیه انسان از رابطه اش با جهان و خداست و بازتابی از مثال آسمانی و نخستین اش است . هدف این پژوهش بود که در پس مطالعات توصیفی - کتابخانه ای سعی در رهیافت اصول و راهکارهای شهر ایرانی - اسلامی در جهت جهانی فکر کردن و محلی عمل کردن است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، مشارکت ، فرهنگ ، اقتصاد ، ناخودآگاه جمعی ، شهرسازی ایرانی - اسلامی