الگوی معماری پایدار در ارتباط با اقلیم سرد و خشک

اکثریت عظیمی از فضاهای زیست سنتی بر اساس انطباق نیازهای انسانی و شرایط طبیعی طراحی و ساخته شده اند. پیشینیان ما به بهترین نحو از قوانین و سیستم های غیر فعال خورشیدی آگاهی داشته و پیوسته از آن بهره می گرفتند. در مسکن های بومی و سنتی مناطق و اقوام مختلف کره ی خاکی، شرایط ناسازگار خارج را با صرف کمترین انرژی به فضای متعادل با کیفیت آسایش بالا تبدیل می کند. در کشورهای امروزی بین 30 تا 35 درصد کل انرژی مصرفی در ارتباط با ساختمان مورد استفاده قرار می گیرد. که این مقدار بسته به میزان صنعتی بودن کشورها در نوسان می باشد. از این میزان حدود 50 تا 60 درصد صرف گرمایش و سرمایش ساختمان در فصول مختلف می شود. در معماری قرن بیستم توجه کمی به خصوصیات اقلیمی هر محل و مصالح بومی می شود و بهمین دلیل ما شاهد یک سبک بین المللی در سراسر جهان هستیم . وابستگی شدید به انرژی تجدید ناپذیر فسیلی برای تامین آسایش حرارتی در ساختمان، از بین رفتن این منابع را در پی دارد و همچنین افزایش آلودگی هوا و گازهای گلخانه ای در جو که عامل گرمایش جهانی است از دیگر عواقب آن می باشد. دانلد واتسون طراحی اقلیمی را روشی برای کاهش همه جانبه هزینه انرژی یک ساختمان می داند. اقلیم سرد و خشک از مصرف کنندگان عمده انرژی های فسیلی به شمار می رود. بررسی شرایط اقلیمی و ارائه راهکارهایی در جهت سازگاری اقلیمی بناها در شهر تبریز به عنوان یکی از بزرگترین شهرهای واقع در این اقلیم به نحوی که ساختمان در زمستان حرارت مورد نیاز را از منبع انرژی (خورشید) جذب و از اتلاف حرارت جذب شده جلوگیری کند، از اهداف اینمقاله می باشد. اطلاعات موجود در کتب و مقالات (شیوه کتابخانه ای) وهمچنین اطلاعات گرفته شده از سازمان های ذیربط از جمله اداره هواشناسی شهر تبریز راهنمای ما در نگارش این مقاله می باشد.

کلیدواژه ها:

انرژی پاک ، بنا ، طراحی اقلیمی ، اقلیم سرد و خشک