متدهای جدید در مدیریت توسعه

[توضیح: مقالات این کنفرانس فقط به صورت چکیده در مجموعه سیویلیکا نمایش شده است] انسان به عنوان موجودی که کره زمین را به تسخیر خویش در آورده است همواره به دنبال امنیت و رفاه به عنوان دو مقوله اساسی بوده است که پراکندگی انسان در سطح کره زمین اشکال مختلف را در مناطق مختلف کره دنبال نموده است ابتدا انسان در نواحی معتدل زندگی می کرد ولی امروزه به کمک تکنولوژی نواحی سردسیر قطبی و گرمسیر استوایی را نیز مسخر نموده و حتی زیر اقیانوسها و مدار زمین را تجربه نموده و کرات دیگر را نیز به عنوان نقاط آتی در مخیله خود ترسیم می کند شهرنشینی که در هزاره سوم قبل از میلاد باعث شد که حتی رشد جمعیتی کره زمین را متحول کند سبب شد که انسان احساس رفاه بیشتری بکند و از تولد آن تا کنون که حدود پنج هزار سال را تجربه می کند به تحول 80% نسبت به روستاها که شکل دیگر اسکان می باشد رشد نشان می دهدهمین سیر بالا رونده نشان از مفید بودن این پدیده و یا حتی چرخیدن کفه مثبت آن نسبت به کفه منفی آن دارد . ایران شهر نشینی طی دو دهه اخیر از رشد مضاعفی برخوردار بوده است بطوریکه جمعیت شهر نشین در سال 1355 حدودا 16 میلیون نفر بوده است در حالیکه طی 20 سال اخیر حدودا 21 میلیون ره رقم قبلی افزوده شده است و رشد بالای 100% طی همین مدت تجربه نموده است که با توجه به ساخت جغرافیایی کشور موجب پراکندگی نامتوازن جمعیتی شده است که مدیریت کلی کشور را دچار چالش نموده است بطوریکه 30% این جمعیت فقط در شهر اصلی متمرکز شده است . طبیعی است که باز توزیع جغرافیایی و آمایش سرزمین پاسخ مدیریت توسعه به این پدیده جهت بهره برداری حداکثر از امکانات بالقوه کشوری با توزیع خردمندانه هموطنان در گستره 1/6 میلیون کیلومتر مربع کشور است .