کهیر حاد و مزمن: مروری براتیولوژی، علایم و درمان آن

کهیر نوعی ضایعه پوستی نسبتاً شایع است و حدود 0/3 تا 11/3 درصد شیوع دارد و تا 20 درصد افراد در طول زندگی خود آن را تجربه م یکنند. کهیر حاد بسیار شایع تر بوده کمتر از 6 هفته طول می کشد. کهیر مزمن با یا بدون آنژیوادم زمانی است که حداقل 2 بار در هفته تکرار شود و بیش از 6 هفته ادامه و شیوع آن 0/1 درصد جمعیت عادی می باشد. کهیر در هر نقطه ای از بدن روی می دهد و با اندازه های چند میلی متر تا چند سانتی متر متفاوت است. آنژیوادم در حدود 30 تا 50 درصد موارد کهیر روی می دهد. طول مدت ابتلاء به کهیر از چند هفته تا چند سال متفاوت است. کهیر در هر سنی روی م یدهد ولی بیشتر در سن میانسالی و در خانم ها اتفاق می افتد و در اکثر موارد کهیر مزمن علت شناخته شد های ندارد. امروزه درصد زیادی از آنها را علل اتوایمون تشکیل می دهند ( 40 تا 50 درصد). گرچه به جز در موارد شدید آنافیلاکسی مرگ و میر ناشی از کهیر مزمن معمولاً مطرح نیست و اصولاً این بیماری خوش خیم می باشد ولی به طور اساسی و قابل توجه سبب اختلال در کیفیت زندگی مبتلایان (فعالیت های شخصی، اجتمایی و روحی) می گردد. پاتوفیزیولوژی دقیق و علل کهیر مزمن نامشخص است به همین دلیل درمان قطعی برای آن پیدا نشده است ولی به هر حال عوامل مختلفی مثل آنتی بادی های خونی ساب کلاس های IgG1 ، IgG3 علیه رسپتور Fc£R1α و یا IgE در بعضی از بیماران نقش دارند. بررسی های متفاوتی برای این بیماران توصیه می گردد اما تست های روتین بدون شرح حال خوب کمک زیادی به این بیماران نمی کند. آنتی هیستامین ها در اکثر موارد سبب کنترل علایم بیماری می شوند. داروهای دیگر شامل ضد لوکوترین ها و ضد التهابی ها به همراه ایمونوساپرسیوها می باشند.

کلیدواژه ها:

ضایعه پوستی ، آنتی هیستامین ، کهیر حاد و مزمن