تاثیر آسایش حرارتی برحس تعلق درخانه های سنتی اقلیم گرم و خشک نمونه موردی خانه طباطبایی ها درکاشان

یکی از معانی مهم در ارتباط انسان و محیط که مورد توجه طراحان بوده است، حس تعلق می باشد. خانه اولین فضایی است که انسان احساس تعلق فضایی را در آن تجربه می کند. ارتباط با طبیعت در خانه های سنتی سبب ایجاد حس تعلق به خانه گردیده که معمار مدرن نادانسته با حذف آن از خانه های معاصر زمینه ساز از بین رفتن احساس مالکیت شده است. این مقاله با انگیزه توجه به آسایش حرارتی و توجه به جایگاه مهم خانه در شکل گیری کیفیت معنایی زندگی تلاش دارد: 1- به بررسی عوامل ایجاد کننده حس تعلق مکانی در خانه های سنتی ایران بپردازد. 2- جایگاه آسایش حرارتی در معنادهی و ایجاد حس تعلق به مکان را بررسی کند. بدین منظور پژوهش حاضر با محوریت نمونه موردی ابتدا با رویکردی توصیفی- تحلیلی، به بررسی مفهوم حس تعلق به مکان و عوامل تشکیل دهنده آن می پردازد و سپس به ویژگی های ساختاری خانه های سنتی، آسایش حرارتی، حضور طبیعت و نگاه ذهنی معنایی ساکنین این خانه ها پرداخته می شود. ویژگی های به دست آمده از این پژوهش، سعی دریافتن نمودهای این عوامل در طراحی در جهت ارتقا آسایش حرارتی و تأثیر آن بر حس تعلق مکان به فضای سکونت گام بر می دارد. در نهایت نتیجه حاصل از این پژوهش ایجاد فضاهایی با خوانایی و تمایز کالبدی در جهت افزایش حس تعلق به مکان است.

کلیدواژه ها:

معماری ، خانه های سنتی ایران ، آسایش حرارتی ، حس تعلق ، اقلیم گرم وخشک