بررسی رابطه بین هموارسازی سود و معیارهای ارزیابی عملکردمالی شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران

یکی از فرضیات اصلی تئوری نمایندگی این است که مدیران شرکت «کارگزاران» و سهامداران «کارگمار» تضاد منافع دارند و مدیران لزوماً به نفع سهامداران تصمیم نمی گیرند. با توجه به این فرضیه مدیران به دنبال این هستند که با استفاده از نفوذ نمایندگی خود و همچنین ابزارهایی مانند هموارسازی سود منافع خود را حداکثر کنند. بر همین اساس هدف این پژوهش بررسی رابطه ی بین هموارسازی سود و معیارهای ارزیابی عملکرد مالی در بورس اوراق بهادار تهران می باشد. در این تحقیق تعداد 99 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در دوره زمانی 1390-1385 بررسی شده است. برای آزمون فرضیه ها از مدل رگرسیون خطی استفاده شده، یافته های پژوهش نشان می دهد که بین هموارسازی سود با نرخ بازده دارایی ها رابطه ی معناداری وجود ندارد. اما بین هموارسازی سود با نرخ بازده فروش رابطه ی منفی و معناداری وجود دارد. همچنین بین هموارسازی سود با سود باقیمانده، نرخ قیمت به سود و نسبت سود تقسیمی رابطه ی مثبت و معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

هموارسازی سود ، نرخ بازده دارایی ها ، نرخ قیمت به سود سهام ، نسبت سود تقسیمی ، سود باقی مانده ، نرخ بازده فروش