درنگی بر بادورهای آیینی، و گردان آب!

مقنی این «دانای مواصع آب در زمین» و «کننده کاریز» به ندرت مورد توجه جدی پزوهشگران و باورمندان به زحمت و کار و در اینجا به ویژه هنر قومی قرار گرفته است. چه پژوهش در پیشینه و ساز و کار قنات به سبب اهمیتی که «کننده کاریز» در بهره وری روزگار سپری شده انسان کشت ورز و باغدار و نیازمند به اب در مناطق نیمه بیابانی و خشک از خود نشان داده است بس دراز دامن می نماید! این گفت (گفته) گواهی تاریخی قوم شناسانه و و چند سویه ار گوشزد است. از آن روی که هنر حفر کاریز و موضوع اب رسانی از شمار پژوهش های اساسی در حوزه های جغرافیا، تاریخ و فرهنگ مردمان ایران زمین است. هم از این نگاه و داشت، مقنی خود معتقد است: حرفه او خدمت همگانی است از ان روی که «آب مهریه فاطمه زهرا... و حیات بخش بر خاک و گیاه و دم ادمی است . یزدی و اذری ، کرمانی و خراسانی .... همه همین را می گویند. که این نیز ریشه در اعصار بس دور و باورهای اسطوره ای این ملک دارد نیز با عنایت به پژوهش های قابل توجهی که در زمینه قنات و مقولات وابسته به آن انجام شده از نقش مقنیان کمتر صحبت به بیان آمده و نگارنده بر آن بود پزوهش و عنوان گفتار خود را در پیرامون مقنی و مقنی گری بگذارد که به جهتی چند مطلب به کناری نهاده شد و شرحی که درباره مقنی و اوقات او به هنگام کار بر کاغذ نشسته است خوانش آن را به زمان و زحمتی دیگر وعده می دهم.