برنامه ریزی و آمایش سرزمین در برنامه توسعه ملی

آنچه در محافل برنامه ریزی توسعه ایران به نام آمایش سرزمین شناخته می شود مفهوم نه چندان بومی شده است از یک روش تکوینی برنامه ریزی توسعه ملی در دوره دوم بازسازی اروپا پس از جنگ جهانی دوم است .در سال های اولیه بازسازیاروپا، دولت های اروپایی دریافتند که کاربرد شیوه های برنامه ریزی سوسیالیستی که خاستگاه عمده آنها اتحاد جماهیر شوروی بود پاسخگوی نیازمندی های توسعه ای مناسب برای جوامع باز غربی نیست .آمایش سرزمین که تلفیقی از سه علمجغرافیا ،اقتصاد و جامعه شناسی است شامل اقدامات ساماندهی و نظام بخشی به فضای طبیعی اجتماعی اقتصادی و ملیاست.در واقع آمایش سرزمین با توجه به عامل انسان،محیط و منابع،نحوه استفاده بهینه از منابع و امکانات و چگونگی استقرار انسانها در فعالیت ها را در فضای جغرافیایی ملی و منطقه ای سامان می دهد . منظور از آمایش سرزمین رسیدن به مطلوبترین توزیع ممکن جمعیت،توسط بهترین شکل توزیع فعالیت های اقتصادی اجتماعی در پهنه سرزمین است که امکان ارائه چهارچوب های توسعه را داراست و می تواند مبنا و پایه اصلی در تهیه برنامه های توسعه منطقه ای یا استانی باشد

کلیدواژه ها:

آمایش ، برنامه ریزی ، بنیان سیاسی و اقتصادی ،