آسیب شناسی خانواده از نگرش سینما مروری بر شکل گیری جانبازان در سینمای ایران چنان دور، چنان نزدیک

واقعیت این است که سینمای حرفه ای ایران در همان توجه اندک و محدود خود به آسیب شناسی حیات فردی – اجتماعی جانبازان نمونه های درخشانی را در کارنامه خود ثبت کرده است. نمونه هایی که در قالب فیلمهای بلند داستانی – و با تکیه بر شخصیت پردازیهای برآمده ازواقعیات اجتماعی – در زمره آثار ماندگار سینمای ایران نمی گنجند و این ماندگاری را در قالبی منشور گونه در پروسه های مختلف زمانی فرا روی مخاطبان خود قرار خواهد داد. البته بسیاری را عقیده بر ای است که سینمای ایران – در حیات نوین خود – همچون دیگر مضامین و سوژه آنگونه که شایسته بوده به شخصیت و زندگی جانبازان نپرداخته است و این عدم توجه فیلمسازانی که در عرصه سینمای بلند داستانی فعالیت دارند در قالبهای آماری نیز نمودهای عینی خاص خود را نمایان ساخته است. از دید این گروه از پژوهشگران مسایل سینمای ایران، این عدم گرایش به ساخت فیلم از زندگی جانبازان حتی محدوده های وسیع تری چون اشخاص و نهادهایی که در حال خدمت رسانی به جانبازان هستند را نیز در بر می گیرد و همانگونه که اشاره شد سینمای ایرن – حداقل به لحاظ کمیت و امار – در این حوزه با دستانی خالی برای مخاطبات خود قرار گرفته است. اگر از این زاویه به مبحث عدم توجه فیلمسازان ایرانی به زندگی جانبازان توجه شود درک این نکته بسیار راخت خواهد بود که بخشی از علل اصلی مرتبط با این فراموشی سینماگران ایرانی – البته – زیر ساختهای اقتصادی دارد و با توجه به سلیقه مخاطبان عام سینما – حداقل طی یک دهه گذشته – نفس تمرکز بر رویدادهای برآمده از زندگی جانبازان نمی تواند در به گردش در اوردن چرخهای اقتصادی سینمای معاصر ایران نقش داشته باشد.