تبلور فرهنگ در منظر و سیمای شهری مطالعه موردی:خیابان عبدالرزاق اصفهان

یکی از ارکان اصلی شکل گیری فضاهای شهری ارتباط و تعامل متقابل انسان و محیط کالبدی شهر و روستاهای اطراف است این ارتباط در گذر زمان به عرف مبدل شده و مبنای فرهنگ و آداب و رسوم ساکنین شهر را تشکیل می دهد زمانی که روابط مذکور تبلور قیزیکی (کالبدی) پیدا کنند شهر ئ فضاهای آن شکل گرفته و در صورت عدم انسجام با فرهنگ جامعه منجر به استقرار فضاهایی که بتوان در آن فضاها به زندگی ماشینی و مدرن ادامه دار می شود. در این پژوهش هدف بررسی روند تغییر شار به شهر و انقطاع تاریخی شهر - مکان به شهر - زمان بر اساس شکل فیزیکی شهر اصفهان می باشد خیابان عبدالرزاق از دوره قاجاریه تا پایان حکومت پهلوی با وجود این که به عنوان یکی از تاثیرگذارترین دوره های تاریخی - اصفهان که تاکنون توانسته سبک و سیاق خود را حفظ کند با مشکل از بین رفتن هویت (کالبدی) بافت تاریخی مواجه می باشد از این رو در پی پاسخگویی به این مهم است که کالبدی متناسب با بافت مانع از بین رفتن هویت آن شود لذا با شیوه توصیفی - تحلیلی چگونگی گسست مکان (سبک اصفهانی) بازمان (عصر تکنولوژی) را طبق شهر اصفهان (شهر مکان مطابق با کالبد شهر اصفهان بوده ) بررسی نموده و در نهایت چند راهکار پیشنهادی جهت حفظ هویت بافت تاریخی (متناسب با فرهنگ مردم) پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

فرهنگ ، سیمای شهری ، منظر شهری ، شهر مکان- شهر زمان