درآمدی بر نقش مهندسی فرهنگ در نظام برنامه ریزی شهری ایران با رویکرد توسعه پایدار

فرهنگ، باورها، نظام های فکری، فنون علمی، راه و روش های زندگی، رسوم و سنت ها و تمامی شیوه های کردار که جامعه بدان سازمان می بخشد، را شامل می شود. دستیابی به برنامه ای مطلوب برای اصلاحات فرهنگی، تکمیل و ارتقای فرهنگ جامعه و شهر، نتیجه ای است که از مهندسی فرهنگ در نظام برنامه ریزی شهری انتظار می رود. برنامه ریزی شهری باید بتواند چیستی و چگونگی اصلاح فرهنگ را تبیین کند و نه تنها راهبردهای اساسی و کلان، که راهکارهای عملیاتی و وحدت بخش در عرصه اصلاح فرهنگ را در برنامه های توسعه ارائه نماید. با مطالعه مکاتب و نظریه ها و سیری در آثار و عقاید جامعه شناسان و برنامه ریزان در حوزه های مختلف و توصیف و تحلیل آنها در این پژوهش درمی یابیم که فرهنگ بعد فرعی یا روبنایی توسعه و برنامهریزی شهری تلقی نمی شود، بلکه عنصر اصلی جامعه به شمار آمده و جایگاه اساسی و محوری پیدا می کند .نتایج این پژوهش نشان می دهد که هر چه برنامه ریزی شهری در سطوح و مراحل مختلف خود، ساماندهی محتوایی و شکلی فرهنگ و ارتقاء و به به روزسازی آن برای پاسخگویی به نیازهای موجود را مورد توجه قرار داده و بیشتر با فرهنگ بومی و محلی عجین و نزدیک شود، زمینه پایداری آن بیشتر فراهم شده و با اطمینان می توان تاکید کرد که فرهنگ هر جامعه نشانگر میزان پیشرفت علم، فناوری، تولید، آموزش و ادبیات آن بوده و از ارکان توسعه پایدار به شمار می آید.

کلیدواژه ها:

مهندسی فرهنگ ، برنامه ریزی شهری ، فرهنگ ، توسعه پایدار ، برنامه ریزی فرهنگی ، توسعه