نگاهی شناخت شناسانه به سکونتگاه های جمعی معلولین با رویکرد فرهنگی

این نوشتار بر آن است که به تحلیل و ارزیابی عوامل موثر بر کیفیت سکونتگاههای جمعی، از دیدگاهی روانشناسانه و شناخت شناسانه بپردازد. در حقیقت هدف این پژوهش این است که یک معلول چگونه می تواند در فضای خصوصی و داخلی خود و درچهار چوب اجتماعی کوچک به نام خانواده، واجتماعی بزرگتر در غالب یک مجتمع مسکونی امن و شاداب در کنار سایر افراد و دوستان و همسایگان به زندگی عادی خود ادامه دهد و این موضوعی است که معماری باید بتواند پاسخگوی آن باشد؛ تا بتواند با نگاهی ویژه به کم توانان، انسان را در زندگی روزانه در قلمروهای عمومی و خصوصی اش هدایت کند؛ و چارچوب محیط زندگی او را شکل دهد. فضایی برای زندگی با ایجاد کیفیت مطلوب محیطی و نه فقط حداقل امکان برای زیستن، که درآن تنوع انسان ها و نیازهایشان نادیده گرفته می شود. این پژوهش قصد دارد تا از طریق منابع دست اول به بررسی تفکرات در بین نظریه های صاحب نظران، به لحاظ روش و محتوا و همچنین مشاهدات و مطالعات میدانی به صورت اطلاعات محیطی که موجب ارتقاء دقت و اعتبار پژوهش خواهد بود، به ارائه راهکار والگوی تحلیلی در زمینه طراحی فضاهای مسکونی برای معلولین بپردازد.