نوسازی و احیای بافت فرسوده با حفظ معماری بومی و نقش آن در توسعه پایدار

باگذشت زمان وروند روزافزون شهرنشینی عملابافت تاریخی شهرها به بافت فرسوده شهری تبدیل شده است و بی توجهی به این مهم معماری بومی هرشهر که باید به عنوان میراث غنی به آیندگان معماری انتقال یابد درمعرض نابودی است فرسوده شدن بافت شهری را میتوان درفرایند شهرنشینی وشهرسازی کشور مورد بازخوانی قرارداد درچنین شرایطی رشدهای شتابان نقش موثری درگسترش شهری و ایجادبناهای متضادبابافت سنتی داردیکی ازراه های مقابله با پدیده فرسودگی شهری نوسازی و احیای بافت فرسوده می باشد بطور کلی میتوان گفت نوسازی و درواقع بهسازی بافت فرسوده ازاصول اساسی توسعه پایدار است که نتایج آن نیز تحقق اصول توسعه پایدار را موجب میشود وجود اهداف معین برای انتخاب الگوهای احیا بافت های فرسوده پیش فرض ضروری است این اهداف بایدمتناسب بانیازهای ساکنان آن مناطق شکل گیرند ازاین روبرهیچکس اهمیت مرمت بافت فرسوده پوشیده نیست دراین مقاله با روش اسنادی و مطالعات کتابخانه ای وتوصیفی تحلیلی به تعریف معانی و مفاهیم مختلف مرتبط با حوزه نوسازی و احیا و سپس به بررسی نمونه ها و مصادیق موفق نوسازی ومرمت درجهان پرداخته است و درنهایت با مطالعات میدانی به بررسی مشکلات دربافت های فرسوده پرداخته و سپس راهکارمناسب ارایه گردیده است

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، نوسازی ، احیا ، بافت فرسوده ، معماری بومی ، بهسازی