ارائه راهکارهایی برای ارتقای سطح پایداری در فضاهای آموزش عالی بر پایه مشارکت اجتماعی نمونه موردی:دانشگاه علم و صنعت ایران پردیس دماوند

توجه و تأکید محافل بینالمللی به مباحث پایداری تاکنون موجب شکلگیری طرحهای بسیاری با این رویکرد شده است که از جمله طراحی سایتها و ساختمانهای پایدار بوده است. اما به نظر میرسد این رویکرد خاص، در طراحی فضاهای آموزش عالی کمتر مطرح بوده است. تحقیقات انجام شده در محدوده پایداری معمولاً در حیطه نظر باقی مانده و به راهکارهای عملی نیانجامیده است. بر این اساس با توجه به اهمیت رو به رشد رویکرد یاد شده، این پژوهش سعی دارد تا با نگاهی تحلیلی به اصول پایداری با در نظر گرفتن آنها و ابعاد پایداری به عنوان اجزاء لاینفک پرداخته و در نهایت این اصول را به عنوان راهبردهای طراحی سایت و ساختمانهای پردیس دانشگاهی بکار گیرد. بنابراین هدف اصلی این پژوهش دستیابی به راهکاری برای ارتقای سطح پایداری در فضاهای آموزش است. جمعآوری اطلاعات از « مردمنگاری » و بر مبنای روش « کیفی » عالی است. روش تحقیق در مقاله حاضر طریق پرسشنامه و مشاهدات میدانی میباشد. همچنین بررسی و ارزیابی نمونههای موفق و ناموفق طراحی پردیس نمونههای » دانشگاهی نیز روشی تحلیلی- تطبیقی برای دستیابی به دادههای علمی را فراهم میآورد. بررسی روشی مناسب جهت انجام یک تحقیق کیفی است که در انجام این تحقیق نیز بکار رفته است. در تحقیق « موردی حاضر، ضمن مروری بر منابع موجود در حوزه توسعه پایدار، به بررسی اهداف و معیارهای معماری پایدار پرداخته میشود، تا به یکی از مهمترین اهداف پایداری یعنی مشارکت جمعی، توجه شده و نمود عملی آن در طرح بروز یابد. و در این راستا، با توجه به راهکارهای حاصل از این پژوهش، پیشنهاداتی برای طراحی معماری فضاهای آموزش عالی ارائه میگردد

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، پایداری اجتماعی ، مشارکت اجتماعی ، فضاهای جمعی