حق ظالمانه وتو از منظر جمهوری اسلامی

حق وتو یکی از جلوه های نظم بین المللی ظالمانه استقرار یافته پس از جنگ جهانی دوم و شکل گیری سازمان ملل متحد است. حق مزبور مسئله ای بسیار مناقشه برانگیز در جریان تصویب منشور ملل متحد در سال ۱۹۴۵ بود و آمریکا و شوروی احتمالاً به تشکیل سازمان ملل بدون وتو رضایت نمی دادند. با گذشت ده ها سال از حیات سازمان ملل، بحث بر سر وجود و استفاده از این حق هنوز هم ادامه دارد در منشور سازمان ملل متحد کلمه ای به نام وتو قید نشده است، بلکه لزوم جلب ۹ رای موافق از مجموع ۱۵ رای اعضای شورای امنیت که باید شامل ۵ رای موافق اعضای دائم شورا باشد، مطرح است. به این ترتیب، مخالفت یکی از اعضای دائم به معنای عدم تصویب قطعنامه و به اصطلاح وتوی آن است. پرسش هایی که در رابطه با حق وتو به ذهن متبادر می شوند، عبارتند از اینکه فلسفه گنجاندن حق وتو در منشور سازمان ملل متحد چه بود؟ حق وتو چه نفعی برای جامعه جهانی دارد؟ تاکنون قدرت های بزرگ چه استفاده هایی از حق وتو برده اند؟ حق وتو چه تاثیری بر جایگاه سازمان ملل متحد، به عنوان نهادی بین المللی حافظ حقوق کشورها داشته است؟ آیا ظهور قدرت های بزرگی چون برزیل و هندوستان، تغییر در اعضای باشگاه دارندگان حق وتو را امکان پذیر ساخته است؟ با وجود حق وتو، اصلاح ساختار سازمان ملل متحد که در این سال ها مطرح شده است، تا چه میزانی قابلیت عملیاتی شدن دارد؟ حق وتو چه تاثیری بر صلح و امنیت جهانی داشته است؟ و ... حال با توجه به مطالب فوق مقاله حاضر با استفاده از روش پژوهشی -توصیفی و استنادی به بررسی مساله مهم و اساسی حق وتو از منظر جمهوری اسلامی پرداخته و آن را مورد واکاوی و بررسی قرار داده است.

کلیدواژه ها:

حق وتو- جمهوری اسلامی ، عدالت ، ظلم و تبعیض- اسلام ، غرب