سرمایه فکری: عامل کسب مزیت رقابتی در سازمان های امروزی

در عصر حاضر، سرمایه فکری به یک محرک بسیار حیاتی برای پایداری اعتبار یک سیستم در محیط رقابتی امروز تبدیل شده است. سرمایه فکری، فراهم کننده یک پایگاه منابع جدید است که از طریق آن، سازمان می تواند به رقابت بپردازد. سرمایه فکری اصطلاحی برای ترکیب دارایی ناملموس بازار، دارایی فکری، دارایی انسانی دارایی زیرساختی است که سازمان را برای انجام فعالیت های خود توانمند می سازد. راز بقا و موفقیت سازمان ها در محیط رقابتی امروز، ایجاد، حفظ و تداوم مزیت رقابتی پایدار است. پورتر معتقد است که مزیت رقابتی ارزش های قابل ارائه شرکت برای مشتریان است، به نحوی که این ارزش ها از هزینه های مشتری بالاتر باشند. مینتزبرگ نیز معتقد است مزیت رقابتی برای یک سازمان زمانی حاصل می شود که در یک بازار رقابتی کالاها و خدمات خود را از کالاها و خدمات رقبای خود متمایز سازند (مشبکی و قلیچ خانی، 1386، 243). طرفداران مزیت رقابتی مبتنی بر دانش بحث می کنند که یک شرکت زمانی می تواند پیروز یک نبرد رقابتی شود که دانش مناسب تری از رقبایش داشته باشد (zack, 1999, 128). مزیت رقابتی واقعی یک شرکت، به طور عمده براساس سرمایه ساختاری خود بنا نهاده می شود. به این معنا که یکی از مهمترین چالش های مدیریت، تبدیل سرمایه انسانی شرکت به سرمایه ساختاری اش است (Lank, 1997, 408). یکی از طبقه بندی های مهم دانش، سرمایه فکری یک شرکت با اجزای سرمایه انسانی و سرایه ساختاری است. در این راستا، مدیریت دانش می تواند به عنوان آن بخشی از فرآیند مدیریت تعریف شود که بر تحلیل نظام مند، برنامه ریزی، انباشت، خلق، توسعه. کاربرد دانش شرکت تمرکز دارد و سعی دارد تا حد زیادی سرمایه انسانی را به سرمایه ساختاری به منظور ایجاد مزیت رقابتی خود تبدیل کند (مشبکی و قلیچ خانی، 1386، -244-243). در مجموع، سرمایه فکری را مجموعه ای از دارایی های دانش محور می دانند که به یک سازمان اختصاص دارند و در زمره ویژگی های آن محسوب می شوند و از طریق افزودن ارزش به ذینفعان کلیدی سازمان، به طور قابل ملاحظه ای به بهبود وضعیت رقابتی سازمان منجر می شود

کلیدواژه ها:

سرمایه فکری ، سرمایه انسانی ، سرمایه ساختاری ، سرمایه رابطه ای