مقدمه ای بر تأثیر حقوق بین الملل در توسعه پایدار

توسعه پایدار در حقیقت ایجاد تعادل میان توسعه و محیط زیست است. در سال 1980 برای نخستین بار نام توسعه پایدار در گزارش سازمان جهانی حفاظت از منابع طبیعی (IUCN) عنوان شد و این سازمان در گزارش خود بانام استراتژی حفظ منابع طبیعی این واژه را برای توصیف وضعیتی به کاربرد که توسعه نه تنها برای طبیعت مضر نیست، بلکه به یاری آن هم می آید و از طرفی دیگر جهانی شدن حقوق، دیگر آن رؤیا و آرزویی نیست که «سالی» حدود 109 سال پیش در «نمایشگاه بین المللی» پاریس بیان کرد؛ بلکه یک فرآیند واقعی و گریزناپذیر در بسیاری از شاخه های حقوقی است. فرآیندی که با گسترش مطالعات حقوق تطبیقی و با توسعه تدریجی حقوق بین الملل به پیش می رود و حقوق بین الملل روش های عادلانه ای برای تأثیرگذاری نظام های حقوقی مختلف بر این فرآیند پیش بینی کرده است. اندیشه توسعه پایدار سابقه چندانی در حقوق بین الملل ندارد. برای نخستین بار در سال 1983 مجمع عمومی سازمان ملل متحد، «گروه جهانی محیط زیست و توسعه» را تشکیل داد که در آن، سندی تأثیرگذار به نام «آینده مشترک ما» توسط گروهالم برونتلند، نخست وزیر وقت نروژ ارائه شد. این گزارش خواستار توسعه پایدار به عنوان مبنای هر فعالیت اقتصادی انسانی با تمرکز بر نگرانی جدی نسبت به محیط زیست و پیوند آن با تلاش برای بالا بردن سطح زندگی فقرا در جهان بود. درنتیجه در این مقاله سعی شده است تا به طور کامل نقش و تأثیر حقوق بین الملل در توسعه پایدار موردبررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، محیط زیست ، حقوق بین الملل ، حقوق داخلی