مفهوم تاب آوری و ارتباط آن با مدیریت پایدار سرزمین

کاهش اثرات و یا سازگاری با پیامدهای ناشی از تخریب سرزمین، بیابانزایی و خشکسالی، نیازمند توجه ویژه به قابلیت تاب آوری اکوسیستم و یا توانایی برگشت پذیری آن به شرایط اولیه پس از مواجهه با یک تنش محیطی می باشد.در این مقاله سعی شده است تا با تشریح مفاهیم مرتبط با تاب آوری، چارچوب مشخصی برای مدیریت تاب آوری اکوسیستم های مناطق خشک ارائه شود. در این چارچوب، عوامل مختلفی که در تاثیر و تاثر از قابلیت تاب آوری در مناطق خشک و نیمه خشک می باشند تشریح شده و ارتباط تاب آوری با مدیریت خطرات خشکسالی مورد کنکاش قرار گرفته است. الگوی معرفی شده در این مقاله از اهداف سند توقف کامل تخریب سرزمین اقتباس شده است. این سند بطور خاص الگوی جامعی را برای استقرار مدیریت پایدار سرزمین و نیز احیاء اراضی تخریب یافته معرفی نموده و به معرفی عواملی پرداخته است که برای تعمیم نتایج حاصل از مدیریت پایدار سرزمین بکار گرفته می شوند.