بررسی رویکردهای مختلف سازگاری با زمینه جهت تقویت جایگاه زمینهگرایی درعوامل مطرح در فرایند برنامهدهی معماری

زمینهگرایی و درک پیام آن ضرورتی در فرایند طراحی پروژههایی است که میخواهند در راستای توسعه پایدار گام بردارند. گذشته از بعد کالبدی، جنبههای متفاوتی در این حوزه مطرح است که به منظور اصلاح و بهبود تعامل با بستر لازم است از مرحله اولیه برنامهدهی معماری در مورد تحقق آنها در پروژههای امروزی مطالعهگردد. هدف اصلی پژوهش تلاشی برای شناخت روشها و چگونگی ایجاد تعاملی هدفمند با زمینه، جهت تبیین جایگاه زمینهگرایی در نظام برنامهدهی معماری است.روش این تحقیق، روش مصداق به مفهوم است. با مطالعه مؤلفههای مربوط به زمینه و عوامل مطرح در برنامهدهی معماری، راهکارهای ایجاد هماهنگی بین مؤلفهها وعوامل تدوین شده و در نمونههای موردی پژوهش به روش کیفی مورد بررسی قرار گرفتهاند. ار اینرو نمونهها از جامعه گسترده ای انتخاب شدهاند تا نتایج و معیارهایبه دست آمده جامعیت کافی را دارا باشند. استفاده از تجربیات سایر کشورها، انتخاب استراتژیهای مناسب را سبب میشود و خروجی کاربردی از این تجربیات، ضامن تداوم و استقبال از تکرار آنها در موارد مشابه است. بر اساس نتایج تحقیق معماری زمینهگرا نه تأکید بر تقلید دارد و نه مانع نوآوری و خلاقیت است. هدف ایجاد ارتباطی بهتر بین معماری و زمینه است که جنبههای زیباییشناختی و معنایی در آن اهمیت فراوان دارند. بر اساس مقایسه شاخصها و حوزههای مطرح در بحث زمینهگرایی و مراحل موجود در برنامهدهی معماری، علاوه بر تعریف عمیقتر خلاقیت معمارانه، باید نحوه نگرش معماران، مخاطبان و کارفرمایان به این حوزه تغییر یابد. الهام از روحیه مکان در کنار توجه به روحیه زمان، توجه به ویژگیهای جغرافیایی، اقلیمی، کالبدی، بصری و اجتماعی بستر، آموزش صحیح معماران و گفتمان معمار، مخاطب و کارفرما از نتایجی است که باید در جامعه معاصر ایران، در برنامهدهی معماری همواره مدنظر قرار گیرد؛ تا با حضور آنها محیط مطلوب در معماری و در مقیاس کلانتر از معماری تعریف گردد

کلیدواژه ها:

معماری ، زمینه طراحی ، برنامهدهی معماری ، جامعه معاصر