حیاط مرکزی نماد معماری پایداراسلامی ایرانی درراستای تعامل با طراحی معماری نوین

درعصرمدرن یکی ازمعضلات وچالش های بزرگ ،نمونه های زیست محیطی مخرب برای تولید انرژی است.که دراین میان ساختمانهایی بدون توجه به انسان محوری ومحیط زیست خلق شده اند.حیاط مرکزی نماد پایداری ونماد محرمیت اسلامی در معماری بومی گدشته بوده است با نگاه به معماری خانه های مرکزایرانمی توان دریافت که معماری آن بامحیط اطراف خود به گونه ای بسیارهمساز وهمگرا بوده است.باتامل درنحوه جایی گیری وهمچنین نحوه سامان دهی فضاهای اطراف به خوبی می توان دریافت که حیاط مرکزی درراستای تعامل با معماری بومی بوده است،ومی توان ازاین شیوه همسو با طراحی معماری نوین گامبرداشت.بانگاهی به برنامه ریزی های کالبدی و طرح های ساختمانی ومعماری در بسیاری ا ز توسعه های شهری مدرن و انبوه سازی مسکن یا مجتمع های تجاریکلان مقیاس در درون و پیرامون شهرها آشکار می کند که بیشتر آنها نبود ارتباط تنگاتنگ باویژگی های بستربومی وجود دارد.بنابراین دراین تحقیق سعی شده است که با مطالعه وشناخت ویژگیهای آن بابکارگیری این سیستم طراحی درمجتمع های نوین مسکونی زمینه پایداری وهمچنین تعاملات اجتماعی وفردی رابه نحوه احسن به وجود آورد. ودردرجهت بهبود وضع موجودبا مقایسه ومطالعه نمونه های موجود بتوان گامی موثردرطراحی های این گونه فضاها درراستای معماری نوینبرداشت. نتایج حاصل از تحقیق، حاکی از نقش محوری و اساسی فضاهای باز حیاط مرکزی در خلق معمار ی بومی پایدار است . یعنی ساختار حیاط مرکزی نه تنها خودش پایداری محور است بلکه بستر تحقق پا یداری در معماری بومی به مدد این ساختار فراهم شده است؛ بنابراین نظر به آموزه های فراوان این عنصر کارآمد، برلزوم بازخوانی نقش حیاط مرکزی در دستیابی به معماری پایدار تأکید می گردد

کلیدواژه ها:

حیاط مرکزی ، مجتمع های مسکونی ، پایداری ، معماری بومی