استحاله طبیعت در شعر منوچهری دامغانی

طبیعت در همه ادوار شعر فارسی به طرق گوناگونی مورد توجه شاعران قرار داشته است. در شعر سبک دوره غزنوی ازنظر فکری، مدح محوراصلی بود و در تشبیب قصاید از معشوق و طبیعت هم سخن می رود. منوچهری دامغانی به عنوان یکی از شاعران این دوره، شاعر طبیعت شناخته شده است و توصیف طبیعت و مظاهر آن در شعرش به صورت چشمگیری نمود دارد. منوچهری به دلیل برون گرایی اش در بازنمایی طبیعت سعی داشته است تا از استحاله برای عینی تر کردن عینیت ها بهره گیرد. طبیعت در ذهن او جاندار است ومتحرک و این دیدگاه اوکمال همنشینی او را با طبیعت نشان می دهد. به یاری این ترفند توانسته است حرکت و دگرگونی هایی که در طبیعت مشاهده می شوند تصویری و ملموس تر جلوه دهد، تا جایی که برای مخاطب آرامش بخش می شود، همان طوری که انسان در طبیعت احساس آرامش می کند.

کلیدواژه ها:

استحاله ، استعاره تخییلیه ، منوچهری