بررسی نشانه - معناشناختی منظومه صدای پای آب سپهری

این مقاله در پی آن است تا رویکرد نشانه معناشناختی، چگونگی شکل گیری نظام عاطفی را در منظومه صدای پای آب سروده سهراب سپهری بررسی کند. درواقع هدف از این مقاله، آن است که نشان دهد چگونه مسلمان عارف، ابتدا شناخت ارجاعی خود را به مرحله صفر می رساند. سپس در ارتباطی عاطفی - تنشی چگونه مسلمان عارف، ابتدا شناخت ارجاعی خود را به مرحله صفر می رساند. سپس در ارتباطی عاطفی تنشی و در سیری عرفانی، به مقام وحدت با هستی و در نگاهی فراتربه وحدت با هستی مطلق نایل می شود. او در سایه چنین نگاهی ، به ساختار تاویلی و نشانه شناختی آن ها دست می یابد و در فرایندی حسی ادراکی، آن ها را به پدیداری معنادار تبدیل می کند. کشف چنین ساختاری، در پرتو نقد نشانه -معنا شناختی امکان پذیری است. نگاه عرفانی سپهری به نماز، بازتاب چنین نگرشی است و همین نگاه است که سبب شده تا این منظوم به یکی از ماندگارترین آثار تبدیل شود.

کلیدواژه ها:

نشانه ، معناشناسی ، نظام عاطفی ، عرفانف نماز و نیایشف منظومه صدای پای آب ، سپهری