کاربرد روش جای پای اکولوژیکی در ارزیابی پایداری نواحی (نمونه موردی شهرستان کرمانشاه)

امروزه جای پای اکولوژیکی یکی از مهمترین شاخص های پایداری محسوب می شود. این شاخص در ابتدا به وسیله واکرناگل و ریس در سال 1992 به عنوان ابزار برنامه ریزی و سیاستگذاری در راستای پایداری معرفی شده است. این پژوهش با روش توصیفی و تبیینی و از طریق مدل جای پای اکولوژیکی با هدف تعیین میزان زمین مورد نیاز ساکنان شهرستان کرمانشاه انجام گرفته است. یافته های این تحقیق نشان می دهد که جای پای اکولوژیکی شهرستان کرمانشاه معادل 2.445 هکتار به ازای هر نفر در سال می باشد. با توجه به ظرفیت زیستی ایران که 0.8 هکتار به ازای هر نفر می باشد جای پای اکولوژیکی شهرستان کرمانشاه بدان معنی است که 3 برابر بیش از سهم خود از ظرفیت زیستی قابل تحمل کشور را به خود اختصاص داده است. با ادامه روند کنونی شهرستان کرمانشاه برای تامین غذا، انرژی و زمین مورد نیاز برای جذب دی اکسید کربن به فضایی معادل 10 برابر شهرستان نیازمند است.

کلیدواژه ها:

جای پای اکولوژیکی ، توسعه پایدار شهری ، پایداری ، ظرفیت برد ، شهرستان کرمانشاه