اثرات جایگزینی میکروسیلیس و مقدار آب به سیمان در نفوذ یون کلراید

محیطهای دریایی یکی از اصلیترین مکانهایی است که در آن از بتن در صنعت ساخت و ساز به طور گسترده استفاده میگردد. از طرفی شرایط رویارویی دریا به علت دارا بودن دما و رطوبت بالا و همچنین میزان زیاد یون و املاح، محیطی خورنده برای سازه های بتنآرمه ایجاد میکند. یکی از اصلیترین راهکارهایی که به کمک آن میتوان به بتنی مقاوم در برابر نفود یون کلراید دست یافت استفاده از میکروسیلیس است. در این تحقیق عملکرد پنج مقدار مختلف از این ماده در محیطهای دریایی بررسی میشود که عبارتاند از: فاقد میکروسیلیس ، 5%، 7/5% ، 10% و 12/5% . نمونه های بتنی با مقادیر ذکرشده به مدت هفت سال در شرایط رویارویی گوناگون در محیط خلیج فارس قرار داده شدهاند. شرایط رویارویی شامل اتمسر، مستغرق و جزرومد بوده و نمونه گیری در زمانهای سه ماه، نه ماه، سه سال، پنج سال و هفت سال انجام شده و به کمک پروفیل نفوذ یون کلراید مقدار ضریب انتشارپذیری و کلر سطحی در تمامی نمونه ها اندازه گیری شده است. بر اساس نتایج بدست آمده بهترین عملکرد از نظر مقاومت در برابر نفوذ یون کلراید بسته به شرایط رویارویی متفاوت است. با این وجود مشاهده می شود که مقادیر میکروسیلیس با و نسبت های آب به سیمان پایین عملکرد مناسبی از نظر مقاومت ذکرشده در اکثر شرایط رویارویی و در زمانهای متفاوت از خود نشان داده است.