نقش انواع فاصله نگهدار در کنترل نفوذپذیری بتن مسلح

بتن و بتن مسلح همواره جزء پرکاربردترین مصالح مورد استفاده در ساخت و ساز بوده اند. مدت بهره برداری از هر سازه با طول عمر و کارایی اجزای آن سازه رابطه ی مستقیم دارد. از مهمترین روامل موثر بر کاهش دوام اجزا بتن مسلح، نفوذپذیری بتن و خوردگی آرماتور می باشند. کاهش راههای نفوذ املاح به داخل بتن، موجب افزایش دوام آن می گردد. رعایت پوشش بتن که به کمک فاصله نگهدارها امکان پذیر می باشد درکاهش خوردگی آرماتور نقش بسزایی دارد. ولی استفاده از فاصله نگهدارها به دلیل ایجاد ناهمگونی با بتن منجر به افزایش نفوذپذیری موضعی شود. در این پژوهش به روش آزمایشگاهی اثراستفاده از انواع فاصله نگهدارهای رایج پلاستیکی و بتنی با کیفیت های مختلف ، بر چگونگی تشدید نفوذپذیری در محل قرار گیری فاصله نگهدار بررسی و با یکدیگر مقایسه شده اند . بر اساس نتایج به دست آمده استفاده از فاصله نگهدارهای پلاستیکی سهم بیشتری در افزایش نفوذپذیری موضیی بتن و به تبع آن تشدید پتانسیل خوردگی دارند. این پدیده می تواند در شرایط محیطی شدید و به خصوص در مناطق حاشیه ی خلیج فارس منجر به افزایش آسیب پذیری سازه های بتن مسلح در برابر عناصر مها جم شود.

کلیدواژه ها:

فاصله نگهدار بتنی ، فاصله نگهدار پلاستیکی ، نفوذپذیری ، دوام بتن مسلح ، شرایط محیطی خلیج فارس