بررسی عناصر هویت ساز در خانه های دوره قاجار, پهلوی ,معاصر ساری (نمونه موردی : خانه رمدانی- خانه کلبادی-خانه فاضلی)

مفهوم هویت وابسته به عنصر زمان است و همواره به کیستی و چیستی انسانی پاسخ می دهد. هویت در تمام یک ملت ریشه دارد.ویژگیهای مشترک در طول زمان ادامه مییابد و این ویژگی ها به نحوی که تجربههای مشترکی برای انسانبه وجود بیاورد، مفهوم هویت را تداعی میکند. بدیهی است که در جامعه معاصر ایران، مسئله ی بی هویتی و عدم احساس تعلق مکانی، به عنوان یک معضل اجتماعی دامنگیر مردم شده است و فضاهای معماری را به فضایی بی رونق و خالی از شور و نشاط تبدیل کرده است. شاخص فقدان حس مکان در معماری ، نا آگاهی از میراث گذشتگان و تواناییهای فرهنگی خود و در نتیجه بیزاری از آن، گرایش به فرهنگ معماری بیگانه را توسعه می دهد. با ورود عناصر فرهنگیدیگر کشور ها و به ویژه کشورهای غربی، فرهنگ و در پی آن هویت جامعه ایرانی دستخوش تغییر شده است.فرهنگ نو گرایی و تجدد طلبی، جایگزین فرهنگ اصیل و سنتی ایران شد. این امر منجر به تقلید کور کورانه از بیگانگان گردید و جوهره ی بنیادین معماری کشور را با چالش های فراوانی رو به رو کرد. معماری یکی از اصلیترین نمودهایکالبدی هویت هر جامعه میباشد. هر ملتی با توجه به هویت محلی خویش، معماری خود را بنیان نهاده است، خطوط و فرم های دلخواه خویش را به مثابه زمان نمایان کرده و با آن شناسایی شده است. در این تحقیق بر آنیم تا مفهوم هویت و ابعاد آن را با تحلیل نمونه های ارزشمند بررسی کرده و نمود آن را بناهای مسکونی دوره قاجار پهلوی شهر ساری کنکاش کنیم در تا در انتها بتوان از این عناصر هویت ساز در معماری امروز استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

حس مکان ، هویت ، جامعه ، سنت