عوامل ناکامی کشورهای در حال توسعه در مدیریت نوین

مطالعه و تعمق در ساختار مدیریتی فعلی کشورهای توسعه یافته، نشان می دهد، مدیریت و نتایج راهبردی آن، مفهوم سنتی و معمول خود را از دست داد هاست. در این کشورها با اتکا به زیرساخت های دانش بنیان، مدیریت نوین و مدرن شکل گرفته است. به عبارتی مدیریت نوین بلند و کوتاه مدت، در کلیه ی زمینه ها، بر اساس اصول و ساختار منظم علمی از قبل تعیین شده، استوار است که مفاهیم، خواسته ها و اهداف علمی متفاوتی را وارد این حوضه نموده است و روند مدیریتی را چه سازمانی و چه غیر سازمانی، تحت تاثیر قرار می دهد و در هر شاخ های از علوم به طور فراگیر مشاهده می گردد. به همین دلیل، نتایج و دستاوردهای مدیریت دانش بنیان کشورهای توسعه یافته، نشان از گسترش چشمگیر مدیریتی، نوین در علوم پایه و علوم انسانی دارد و این امر دقیقا نقطه ی جدایی مدیریت سنتی در کشورهای در حال توسعه از مدیریت نوین در کشورهای پیشرفته است که در شرایط فعلی جهان، مقایسه و تطابق آنها ضرورت دارد. مسیر دانش بنیان مدیریتی، راه کاری راهبردی در ارتقاء سطح کنترل و هدایت علمی و بنیادین علوم در رسیدن به برنامه ها و سیاست های تعریف شده ، پیش رو یمان می گذارد. این روند با تحلیل مدیریت نوین دانش بنیان در کشورهای توسعه یافته، پیش زمینه های مدیریتی جدید را به ما می شناساند. بههمین دلیل سیاست ها و عکس العمل های مدیریتی آنها در رویارویی با مسایل یا بحرا نهای داخل سازمانی و غیر سازمانی، هدایت شده تر از مدیریت سنتی ظاهر می گردد. در حال حاضر اساسی ترین شاخص و شناخت راهبرد صحیح مدیریت نوین و دانش بنیان را می توان در فرایند کنترل بحران و حوادث طبیعی در کشورهای پیشرفته مشاهده نمود که بسیار منسجم و یکپارچه بوده و بر اساس کاربرد فن آوری های نوین، تجهیزات و صنایع روز مدیریت می گردد. از این رو عوامل ناکامی کشورهای در حال توسعه را باید در نبود مدیریت دانش بنیان دانست. به همین دلیل مدیریت نوین به عنوان بخش جدایی ناپذیر پژوهش های علمی و مسایل ملی کشورهای درحال توسعه باید مطرح شود، تا در مدیریت و هدایت بهینه ی حوادث پیش بینی شده و پیش بینی نشده ی سازمانی و غیر سازمانی همچون کشورهای پیشرفته پیشتاز گردند.

کلیدواژه ها:

مدیریت دانش بنیان ، مدیریت نوین ، هدایت بحران ، فن آوری های مدرن ، بحران های طبیعی