معماری و توسعه پایدار و رابطه آن با انسان محیط و طبیعت

حیات منحصرا درمحیط پایدار و اقلیم مناسب توسعه و رشد می یابد عوامل میحطی را انسان شناخته و بدون رابطه صحیح با محیط زیست امکان تکامل کالبدی و کیفی نمی تواند وجود داشته باشد زندگی انسان تنیده شده است به محیطی که براورده کننده نیازهایش می باشد گویی این معادله یکطرفه تاپایان جهان ادامه خواهد داشت غافل ازآن که سرانجام نامتوازن بودن این دوکفه بشررا با دنیای ی ویرانگر روبرو خواهد ساخت که خود با دست خویش ساخته است معماری این هنرسنگین پاتنها زمانی میتواند نقش خود را دراین عصرکنونی بصورت پررنگ حفظ کند که گسست خود با محیط را به فراموسی سپرده و دست دردست محیط اطرافش باردیگر قدعلم کندبهترین طراحی معماری طرحی است که بتواند نیازهای اجتماعی اقتصادی تکنولوژیکی زیبایی شناختی و زیست محیطی را توامان فراهم اورده و درنتیجه آن سنتزی ازهمه عوامل دخیل درآن باشد وتوسعه ی پایدار را نوید دهد بقای پایدارانسان و محیط انسانی وابسته به حفظ و تداوم تعادل جهان زیستی است و به تبع آن پذیرش نقش و مسئولیت اخلاقی سرپرستی انسان برمنابع بوم شناختی کنشی آگاهانه و هوشمندانه را درتنظیم رابطه محیط پیرامونی و محیط طبیعی می طلبد رویکرد معماری پایداربراین بنا قراردارد که نسبت به پیامدهای مخرب فعالیت های انسان برمحیط زیست پاسخگو باشد این امربدین معناست که برنامه توسعه طوری تنظیم شود که حداقل آسیب زیست محیطی را دنبال داشته باشد

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، طراحی پایدار ، تحولات پایداری