نقش معماری بومی و سنتی ایران در نماهای ساختمانی و تاثیر آن در معماری پایدار

شهرسازی امروزه نوعی ازالگوی توسعه شهری را بکاربرده که نه تنها ناپایداری را درشهرپدید آورده بلکه ناپایداری مناطق اطراف را نیز به دنبال داشته است افزایش جمعیت شهری و گسترش محدوده شهرها سبب مشکلات زیست محیطی و ترافیکی زیادی گردیده است که منجر به نابودی مراکز قدیمی شهر شده است رشد فزاینده جمعیت اثاراساسی واغلب فاجعه انگیزی برروی کره زمین داشته است که یکی ازتهدیدهای عمده آن رشد صنعت توسعه شهر وشهرنشینی است معماری پایداری که دربطن بناهای سنتی ایران وجود دارد باشاخصهایی چون توجه به ویژگیهای اقلیمی عوامل اقتصادی عوامل اجتماعی فرهنگی و بواسطه نگرش خلاقانه به نوع ارتباط محیط انسان و طبیعت و ارایه اصول و راهکارهای معماری متفکرانه چون ریتم و تکرار درفرم ها و فضاها سلسله مراتب دسترسی محوریت فضایی ارتباط فرم و عملکرد و درعین حال توجه همزمان به مصالح متناسب با اقلیم به معماری آموزنده ازنگاه طراحان معاصر تبدیل شده است امروزه پایداری یکی ازبحثهای محوری درمعماری است عدم توجه به اقلیم و انرژی های محلی و افزایش بی رویه مصرف سوختهای فسیلی بحرانهای زیست محیطی فراوانی درسراسر جهان بوجود آورده است بانگاهی به شهرهای معاصر میتوان دریافت که وجود ناهمگونی درنماهای شهری نوعی بی هویتی درمولفه های فرهنگی - اجتماعی و گونه ای عدم یکپارچگی درمفاهیم مرتبط با معماری در حوزه نماهای شهری را بهوجود آورده است

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری سنتی ، منظرشهری ، معماری بومی ، فرهنگ