نظم ، عنصر اصلی در تحلیل علمی منظر خیابان

خیابان مبحث مورد علاقه اکثر نظریه پردازان در حوزه های مختلف است . تفاوت دیدگاه ها در این زمینه باعث شده تعاریف و به دنبال آن روش های متفاوت برای مداخله در خیابان ارائه شود: کالبدی (لینچ ، 1960 و کالن ، 1961 و بیکن ، 1976) ، زیباشناسی (کبلانس ، 1998) ، اجتماعی (جیکوبز ، 1961 ) ، فرهنگی (لمنورل ، 1994 ) ، سیاسی (مارکس ه 1870 ) یا تاریخی (نیکولو ، 1995) ؛ و به موازات آن دیگر محققین به دنبال راهکار جدید برای مداخله در خیابان باشند. از رویکردهای اخیر ، کمی کردن کیفیت های شهر است که دستور کار دانش منظر شهری قرار گرفته و یکی از ابزارهای آن نگرش سیستمی است. براین اساس ، نظریه پردازان با نگاه سیستمی به شهر سعی در ارائه یک بستر علمی برای تحلیل سازمان فضایی شهر و نقش آن در تولید منظر شهری داشته اند. از آن جا که خیابان ، مهم ترین عنصر کیفی و کمی در تشکیل سازمان فضایی شهر محسوب می شود ، کمی کردن کیفیت های آن از طریق برخورد سیستمی ، چارچوبی علمی را برای مطالعه و طراحی در اختیار قرار می دهد. این مقاله درصدد است با استعانت از بیان نظری نگرش سیستمی به بررسی و تبیین جایگاه نظم در تحلیل منظر خیابان پرداخته و تعاریفی مشخص از نظم خیابان و نقش آن در تولید منظر خیابان ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

سازمان فضایی ، منظر خیابان ، نگرش سیستمی ، نظم