آموزش محیط زیست و تاثیر آن بر کاهش خودناتوان سازی تحصیلی دانش آموزان (مطالعه موردی: دوره متوسطه استان گیلان)

انسان به عنوان جزئی از این جهان، باید با دیگر مخلوقات خدا همکاری سازنده و پایدار داشته باشد. انسان در محیط زیست متولد شده و رشد و نمو کرده است. بنابراین باید به گونه ای با آن رابطه برقرار کند که ضمن برخوردار شدن از مواهب طبیعی، در حفظ سلامت و پایداری آن نیز بکوشد. محیط زیست طبیعی، تأثیر شگرفی بر روح و روان آدمی دارد. برعکس آسیب رساندن به محیط زیست و نابودی طبیعت باعث وارد آمدن صدمات و زیان های جبران ناپذیری به بشریت می شود. افسردگی و افزایش بیماری های روحی و روانی انسان امروز، بدون ارتباط به آسیب رساندن به محیط زیست نیست. تخریب محیط زیست تأثیر منفی بر آدمیان و به ویژه بر شیوه رفتار جوانان و نوجوانان می نهد و اثرات ویرانگری بر اخلاق فردی و جمعی جامعه بشری برجای می گذارد. خودناتوان سازی راهبردی است که به صورت آگاهانه و یا ناآگاهانه توسط بسیاری از دانش آموزان به کار گرفته می شود. دانش آموزان خودناتوان ساز هنگام مواجهه با چالش های آموزشگاهی با رفتارهایی از قبیل آماده نشدن برای مسئله، کم کاری، پشت گوش انداختن کار، انتخاب محیط نامناسب برای عمل، دست به خ ودناتوان سازی می زننند تا بهانه ای برای شکست خودشان داشته باشند که پیامدهای این راهبرد، افزایش اضطراب، کم کاری تحصیلی و بدخلقی در آنان خواهد بود. عوامل مؤثر بر خودناتوان سازی تحصیلی دانش آموزان را با ارائه ی تکالیف مدرسه ای منطبق بر حفاظت از محیط زیست می توان کاهش داد.

کلیدواژه ها:

خودناتوان سازی ، خودکارآمدی ، عملکرد تحصیلی ، حفاظت از محیط زیست