تکنولوژی از منظر معماری ایرانی

تکنولوژی شامل فرآیند ساخت ، تفکر پیرامون نحوه ساخت و مصالح ، تکنیک ها و سیستم های ساختمانی است و فرهنگ نیز درونمایه غیر فیزیکی مفاهیم و معانی مطرح شده در اجراء وکل اثر می باشد که از فرهنگ ، تاریخ ،اعتقادات جامعه و معمار نشأت می گیرد . یکی از اصلی ترین عناصر برپا کننده یک اثر معماری تکنولوژی است. معماری در گذشته و حال از دو گونه تکنولوژی بهره جسته است . تکنولوژی سنتی و تکنولوژی مدرن که تکنولوژی سنتی بندرت تدوین شده است، ولی تکنولوژی های مدرن همیشه مدون بوده اند. تکنولوژی سنتی به طریقی بر اساس رویش خوب فرهنگ بومی ترسیم و فکر شده است و تکنولوژی مدرن علامت بنیش علمی جدیدی از جامعه است . از بدو شروع به تصمیم گیری به ساخت تا انتخاب سیستم ساخت و مصالح همواره نگرش معمار به نیارش و تکنولوژی نگرشی همه جانبه بوده و همه در جهت ایجاد فضایی متناسب با نیازهای مادی و معنوی بودند. لذا بکارگیری نیارش و تکنولوژی نگرشی بصورت آگاهانه و یا ناآگاهانه با توجه به تأثیرات آن بر انسان و محیط بوده است، که زمینه ساز تعاملی مناسب میان انسان و محیط گردیده است . نیازش می تواند شامل ، سازه ساختار ،ساختمان و قوس ها و طاق ها و گنبد و مصالح یک ساختمان باشد . تکنولوژی در معماری معاصر ایران در اثر افزایش جمعیت و تغییر نیازهای عمومی و خصوصی تغییر یافته و دیگر تکنولوژی ساخت سنتی جوابگو نبوده و نیاز به تغییر مصالح سازه ها ، ساختارها و روش های اجرایی نمایانگر می باشد . از طرفی مصالح و تکنیک های به کار رفته در معماری معاصر ایران به دلایل متعددی از جمله عدم توسعه علمی و کاربردی رشته ها و مشاغل مورد استفاده در احداث بنا و عدم وجود استانداردهای کافی و تکنیک های مورد استفاده دچار نقصان شدیدی شده است. معماری برای برپا شدن و جاودانه ماندن نیاز به تکنولوژی مناسب خود در سه عرصه دانش ، فرآیند و تولید دارد . معماری گذشته ایران واجد این خصوصیات بوده و یکی از عوامل دوام و زیبایی آن نیز به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

معماری ایران ، تکنولوژی ، معماری سنتی ، معماری مدرن