بررسی مقایسه ای جایگاه زن در ادبیات کهن شاهنامه و منظومه خواجوی کرمانی

جای جای متون کهن فارسی خصوصاً اثر فنا ناپذیر حکیم فردوسی آیینه تمام نمای ایران باستان است اگرچه جای پای مردم عامه خصوصا زنان کم رنگ است اما با سیر و تفحص در آن به بسیاری از مسائل اجتماعی، خانوادگی، سیاسی، اقتصادی و ... می توان پی برد زنان شاهنامه که وجودشان سراسر جوش و خروش ایت زنانی زیبا رو بادرایت باحیا و رزم آور هستند که در عرصه اجتماع حضور گرم و روشن داشتند و فراز و نشیب روزگار رادیده و سرد و گرم ان را چشیده اند.زنانی که در میدان رزم جنگیده، تاج شاهی بر سر گذاشته اند و در تفرج گاهها شکار کرده اند. خلاصه زنان شاهنامه تنگ نظری تن پروری و حقارت نمی شناسند منظومه دلکش خواجوی کرمانی نیز بیان گر وضعیت زندگی اشراف و شاهزاده ها می باشد و از زندگی رعایا چندان سخنی به میان نیاورده است زنان منظومه بر خلاف زنان شاهنامه حضور گرم و فعال در اجتماع ندارند و جرأت و جسارتی هم در ابراز عشق و سماجت در راه وصال از خود نشان نداده اند زنان زیبا رو و بلند بالا و با حیای منظومه زنان منزوی و پرده نشین هستند که سرنوشت خود را به دست پدران همسران و تقدیر سپرده اند و ردپایی از انها در تفرج گاهها و میدان رزم و اریکه سلطنت دیده نمی شود.شاعران هوشمندی چون فردوسی و خواجوی کرمانی با ظرافت و نکته سنجی هزاران مسئله و راز و رمز ساری و جاری در امور اجتماعی, سیاسی, حکومت داری خانواده و آداب و رسوم مردم آن زمان را گزارش کرده اند.