افزایش پیچیدگی کلمات رمز با استفاده از بایومتریک های رفتاری

زمانی که کسی از احراز هویت بایومتریک نام می برد، اولین واغلب اوقات تنها چیزی که به ذهن اکثر مردم می رسد، ویژگی های فیزیکی می باشد که برمبنای آن افراد را به صورت کاملاً متمایز مجزا و شناسایی می کند. نمونه DNA، اثر انگشت و کف دست، شکل عنبیه و ... همه و همه ویژگی هایی هستند که مردم کنترلی روی آن ندارند و ذاتی است، اما این ویژگی ها در دنیای واقعی برای شناسایی افراد مفید و کاربردی هستند و هنوز هم دشواری های خاص خود را دارد و پر هزینه نیز هست. با این حال یکی دیگر از کلاسهای احراز هویت بر مبنای بایومتریک که می تواند مفید باشد و برای این هدف خاص راه ساده تری نیز هست بایومتریک های رفتاری است، این اصطلاح خود بیانگر همه چیز می باشد و این نوع بایومتریک مربوط به نوع رفتار شخص و ویژگی های رفتاری او می باشد. حال در این مقاله هدف استفاده از بایومتریک های رفتاری برای افزایش فضای رمز ورودی است، به عبارتی با ترکیب حالات رفتاری کاربر و کلمه رمز عبور وارد شده می توان تلفیق جدیدی معرفی کرد که چندیدن برابر کلمه رمز معمولی وارد شده توسط کاربر پیچیده تر و در برابر حملات مرسوم به رمزها مقاومت تر است.

کلیدواژه ها:

ضربه کلید پویا ، بایومتریک های رفتاری ، رمزنگاری