بررسی هماهنگی معماری بومی و سنتی ایران با مصادیق معماری پایدار با تأکید بر اقلیم سرد

از مشکلات اصلی جوامع معماری امروز این است که محل سکونتگاه در معماری بدون توجه کافی به نوع اقلیم و سنت حاکم بر آن منطقه شکل می گیرد. این مسئله نه تنها باعث پیدایش یک معماری ناخوشایند در جامعه شده بلکه در خلاف مسیر پایداری محیطی نیز گسترش می یابد. از توصیه های مهم و جدی برای جامعه معماری امروز، رعایت اصول های لازم جهت دستیابی به توسعه ی پایدار می باشد. بنابراین مسائل ناشی از آلودگی های زیست محیطی هم به نوعی حل خواهد. در این تحقیق سعی بر آن است تا به روش توصیفی و تحلیلی اهمیت توجه به مسائل اقلیمی و سنتی حاکم بر کشور به خصوص اقلیم سرد بیان گردیده و ارتباط این مسائل در معماری با توسعه پایدار لحاظ گردد. پس با بهره گیری از نکات مثبت بسیاری که در معامری همساز با اقلیم و تکنیک های بکاررفته در معماری سنتی نهفته شده، می توان بی آنکه آسیبی به محیط پیرامون طبیعی وارد آید، به یک معماری پایدار بومی در هر منطقه دست یافت که در کنار احترام به ارزش های مقدس گذشته، اصول پایداری، هویت و ا رزش های فراموش شده در معماری ایرانی هم رعایت می گردد.