بررسی نقش معماری و طراحی شهری درونگرا در کاهش مصرف انرزی از منظر توسعه پایدار با تأکید بر اقلیم گرم و خشک (نمونه موردی: شهر یزد)

در دنیای امروز، افزایش روزافزون جمعیت، رشد بی سابقه ی شهرنشینی و کمبود منابع تجدید پذیر راهی را برای م عماران و شهرسازان باقی نمی گذارد جز اینکه برای توسعه های آتی در راستای توسعه ی پایدار قدم بردارند. موارد پیش گفته در شهرهای مناطق کویری که منابع طبیعی محدودترند، بیش از پیش ضرورت توجه به توسعه پایدار را نمایان می سازد. در این پژوهش برآنیم تا در دو سطح خرد و کلان، یعنی معماری و طراحی شهری، نقش درونگرایی را در صرفه جویی در مصرف انرژی با تأکید بر ا قلیم گرم و خشک از منظر توسعه پایدار مورد بررسی قرار دهیم. با کمی کنکاش در شاخصهای سازنده ابنیه و شهرهای اقلیم گرم و شک در می یابیم که درونگرایی از شاخص های اصلی معماری و طراحی شهری در این اقلیم است. اگر از دریجه توسعه پایدار به این موضوع بنگریم، در نهایت می توانیم دو الگوی حیاط مرکزی و الگوی شهر فشرده را تمیز دهیم. در این دیدگاه نخست به الگوی حیاط مرکزی در خانه های درونگرا و سپس به الگوی شهر فشرده در مقیاس شهر در این مناطق می پردازیم. روش تحقیق در این مطالعه توصیفی تحلیلی بوده به اینصورت که از شیوه های مرور متن در بستر مطالعات کتابخانه ای استفاده شده است. در نهایت به این ن تیجه می رسیم که هر دو الگو در دستیابی به مؤلفه کاهش مصرف انرژی که یکی از اصول توستعه پایدار است مشترک هستند.

کلیدواژه ها:

معماری و طراحی شهری ، درونگرایی ، کاهش مصرف انرژی ، اقلیم گرم و خشک ، توسعه پایدار