نقش بوم گرایی در طراحی مسکن پایدار (نمونه موردی شهر مشهد)

چند دهه از مطرح شدن معماری پایدار می گذارد و راهکارهای بسیاری، توسط آن، برای حل بحران های معاصر، ارائه شده است؛ ولی همچنان مشکلاتی در سر راه ایجاد معمای پایدار وجود دارد. فنون و قواعد به کار رفته در معماری بومی، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در خود به وضوح دارد، چرا که با توجه به آثار معماری بومی و مستندات کتابخانه ای، این بناها در زمان و مکان خود به خوبی با اهداف رویکرد پایداری، مطابقت می کردند؛ در شکل گیری معماری بومی، برخی روابط اجتماعی و اقتصادی با محیط طبیعی و نمادهای فرهنگی ماهرانه انعکاس می یابد. روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی است و رویکردی توصیفی دارد. نتایج به دست آمده از این پژوهش به درک اهمیت نقش معماری بومی در ایجادر ویکرد پایداری در معماری مسکن مشهد منجر می شود. در این تحقیق معرفی و شناخت ارزش ها و کیفیت های کالبدی به کار رفته در معماری بومی مشهد با هدف کاربرد این راه کارهای اقلیمی- کالبدی جهت طراحی پایدار در این شهر مطرح می شود.

کلیدواژه ها:

پایداری ، فرهنگ ، تیپولوژی مسکن ، الگوهای بوم گرا ، سنت