مصالح بومی، راهکاری در جهت توسعه پایدار روستایی و جایگاه مصالح در معماری پایدار

دانش بومی هر قوم، بخشی از سرمایه ملی آن جامعه است که باورها، ارزش ها، دانسته ها و ابزار زندگی آنان را در بر می گیرد. در واقع با پشتوانه و اتکاء به این دانش بوده که جوامع گذشته در طی قرون متمادی به حیات خود ادامه داده و از محیط اطرافشان بهره برداری کرده اند. شرط پذیرش این دانش زدودن جنبه های منفی از دانش بومی مرتبط، ارزیابی اثر بخشی و پایداری این دانش و ارتقاء آن و بکارگیری دانش بومی رشد یافته در محیط بومی می باشد. توسعه پایدار، مدیریت و نگهداری منابع طبیعی و جهت بخشی تحولات و ساختار اداری است، به طوری که تأمین مداوم نیازهای بشری و رضایتمندی نسل حاضر و نسل های آینده را تضمین کند. چنین توسعه پایداری با حفاظت همه جوانب روستایی همراه است. تخریب زیست محیطی به همراه ندارد، از فناوری مناسب استفاده می کند، از نظر اقتصادی بالنده و پایدار و از نظر اجتماعی مورد قبول است. در این پژوهش ضمن بررسی ویژگی های مصالح در معماری پایدار، به بررسی برخی مصالح پرکاربرد بوم آورد روستایی خواهیم پرداخت، به نحوی که راهگشای طراحی های پایدار منطبق با ساخت و سازهای امروز روستایی باشد.

کلیدواژه ها:

فناوری بومی ، مصالح ، پایداری ، معماری سنتی ، طراحی پایدار