جنبه های پایداری زیست محیطی شوشتر نو

شوشترنو از جمله تجربیات شهرسازی دوران معاصر است که در حدود چهل سال پیش- که هنوز در ایران بحث پایداری به صورت امروزی مطرح نبود- بر اساس اصولی طراحی شد که امروز آنها را از اصول معماری و شهرسازی پایدار زیست محیطی مبتنی بر ارزشهای بومی و محلی می دانند. هدف این مقاله نشان دادن میزان تطابق این تجربه شهری با ارزشهای سنتی و بومی شهرسازی و معماری ایرانی است که منجر به یک طرح پایداری می گردد. با آنکه در مورد این پروژه بحثها و مقالات بسیاری ارائه شده و مورد تمجید یا انتقاداتی قرار گرفته ولی از دید نکات اقلیمی و زیست محیطی و زمینه های بومی و فرهنگی منطقه که لازمه یک توسعه پایدار شهری می باشد، کمتر به این شهرک پرداخته شده است و این مقاله می کوشد تا به این نکات بپردازد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که هر چند با وجود وقفه حاصل از همزمانی اجرای پروژه با انقلاب اسلامی و مشکلات ناشی از تقارن پروژه با جنگ تحمیلی و معضلات فیزیکی و بافت اجتماعی آتی و ... شاید نتوان آنرا در زمره تجربه های شهرسازی پایدار از نظر اجتماعی و اقتصادی دانست اما این پروژه از نظر اصول پایداری زیست محیطی حاوی نکات قابل تأملی می باشد که آنرا در زمره تجربه های پایدار زیست محیطی قرار می دهد. این تحقیق از نوع تجربی با استفاده از روش های کمی و کیفی(روش تحقیق مختلط) بوده و از ابزار تحقیقی چون مشاهده، بررسی عکسها و نقشه های به جای مانده، نظرات و نوشته های طراح مجموعه و سایر منابع بهره جسته است.

کلیدواژه ها:

معماری و شهرسازی پایدار زیست محیطی ، شوشترنو