حس مکان و تاثیرگذاری آن در خلق فضاهای شهری پایدار مطالعه موردی: کوچه لیلی

از ابتدای تاریخ، بشر فهمیده است که خلق مکان با ماهیت وجودی او عجین است و محیط انسان ساختی که او در آن زندگی می کند، یک ابزار صرفا کاربردی و عملکردی نیست؛ بلکه محیطی است که واجد ساختار است و معانی را عینیت می بخشد. معانی و ساختارهایی که انعکاسی از شناخت بشر از محیط طبیعی و موقعیت وجودی او هستند و لذا تحلیل مکان جدا از تحلیل وجود انسان ممکن نیست ولی در حال حاضر، خنثی بودن فضاهای زیستا در محیط های شهری، نشان از این امر دارد که بی مکانی و بی خانمانی به شدت گریبان گیر انسان معاصر است. اگر شهر را به مانند یک موجود زنده فرض کنیم، برای ادامه زندگی به سرزندگی و نشاط نیازمند است. این سرزندگی و نشاط جز با مشارکت و حضور شهروندان در عرصه های متفاوت شهری امکان پذیر نیست. نقش فضای شهری یا به عبارتی فضایی که در آن تعاملات اجتماعی شهروندان شکل می گیرد وفرهنگ جامعه در بستر آن ارتقا می یابد، در کشور ما روز به روز در حال افول است. این رسالت معماری و شهرسازی است که از طریق خلق فضاهای شهری پایدار، در بستر این مکان های معنی دار، ارزش های انسانی و اجتماعی امکان بروز یابند و بحران طراحی شهری معاصر را سامان دهند. مقاله حاضر به بررسی مفهوم حس مکان در فضاهای شهری پایدار پرداخته و رد پای این حس را در یکی از فضاهای نه چندان شناخته شده با نام کوچه لیلی دنبال می کند. روش طبقه بندی و تحلیل داده ها به صورت توصیفی و تحلیلی بوده است.

کلیدواژه ها:

مکان ، حس مکان ، کوچه لیلی ، فضای شهری پایدار