بررسی نقش سیاستگذاریها و برنامه ریزی های ملی منطقه ای بر حاشیه نشینی

پدیده حاشیه نشینی یا اسکان غیررسمی صرفا مسئله ای کالبدی فیزیکی نبوده و از عوامل کلان ساختاری در سطح ملی و منطقه ای ناشی می شود. این گونه سکونت گاه ها هرچند جلوهای از فقراست اما بازتاب کاستی ها و نارسایی های سیاست های دولت و بازار رسمی نیز محسوب می شود. سیاست های دولت درعرصه برنامه ریزی ازجمله اجرای طرحها و برنامه های عمرانی، بخشی نگری در نظام برنامه ریزی و عدم توجه به مناطق ضمن ایجاد نابرابری منطقه ای زمینه برای شکل گیری مهاجرت روستاییان و گروه های کم درآمد شهری به مناطق برخوردار و درنتیجه باعث کمبود زمین و مسکن و درنهایت شکل گرفتن نواحی حاشیه ای می شود. ضوابط و مقرارات ناظر بر ساخت و ساز واحدهای مسکونی و نیز قطعه بندی زمین عام مهم دیگری است که بر سارختیابی فقر شهری و اسکان غیر رسمی موثر می باشد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی- تحلیلی بوده که در ابتدا بر اساس مطالعات اسنادی به گردآوری منابع در ارتباط با سیاست های ملی و منطقه ای و سپس در ادامه بر اساس این اطلاعات به تحلیل داده ها یعنی نقش این سیاست ها در شک گیری اسکان غیر رسمی پرداخته شده است. آنچه نتایج نشان می دهد این است که سیاست های دولت چه در سطح ملی و چه در سطح منطقه ای که از جمله مهمترین آن یعنی سیاست های مربوط زمین و مسکن، می تواند در شکل گیری و رشد حاشیه نشینی نقش مثبت و موثری داشته باشد. با توجه به اینکه تاکنون سیاست ها و راهکارهایی در برخورد با این مسئله اجراشده اما واقعیت امر این را نشان می دهد که این راهبردها ممکن است در کوتاه مدت باعث از بین بردن این سکونتگاها شود ولی درصورت نبود سیاست کارآ و موثر در رابطه با اسکان غیررسمی باز هم می توان شاهد رویش این سکونتگاها درحاشیه شهرها بود. بنابراین می توان گفت رفع این معضل نیازمند سیاستگذاری و اقداماتی نه فقط در سطح محلی، بلکه در سطح ملی بوده و همکاری تمامی نهادهای ذیربط راطلب می کند.

کلیدواژه ها:

سیاست گذاری ، ملی و منطقه ای ، حاشیه نشینی