درسهایی از معماری بومی در ارتباط با توسعه پایدارشهری

با وقوع انقلاب صنعتی در قرن نوزدهم زمینه دخالت بیشتر انسان در طبیعت جهت بالا بردن کیفیت زندگی انسان میسر گشت. این روند به شناخت گسترده در زمینه های کاربردی، اجتماعی و فرهنگی زندگی انسان منتهی شد. در این میان برای پاسخ گویی به نیازهای شخصی و زیاده خواهی افراد، نوعی از معماری و شهرسازی در دستور کار قرار گرفت که تکثیر ساختمانهای بر اساس تکنولوژی کارخانه ای بدون در نظر گرفتن این نکته که انسان علاوه بر نیازهای جسمانی دارای یک بعد معنوی است و ا ین کار باعث از بین رفتن تنوعی متاثر از شرایط اقلیمی، فرهنگی و اجتماعی در میان شهرها و ساختمان ای خواهد شد گسترش پیدا کرد. که باعث ایجاد نوعی از انفصال در روند رو به رشد معماری، کیفیت فضای ساختمان ها، بی هویتی شهرها و آسیب دیدن منابع طبیعی بوم های مختلف گشت. لذا با توجه به تعریف پایداری که سعی دارد مشخصه های اقتصادی محیطی و اجتماعی یک ناحیه حفظ و آنها را بهبود بخشد مرور گذشته معماری بومی و ارزش های نهفته در آن می تواند ما را در نیل به این هدف کمک کند. این پژوهش به دنبال شناخت پتانسیل های معماری بومی، گسترش آنها در جهت توسعه ی پایدار می باشد. روش تحقیق به کار گرفته شده در این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ا ی، مرور متون و تحلیل آنهاست. در این مقاله نخست با مشخص کردن تعریف معماری بومی و حوزه های آن سپس به تأثیر آنها در توسعه پایدار پرداخته شده است. نتایج بیانگر آن است که معماری بومی دارای شاخصه هایی است که همسو با اهداف توسعه پایدار است و به عنوان یکی از عناصر اصلی در ایجاد زمینه توسعه پایدار می تواند عمل کند و باید به موارد ذکر شده در این مقاله توجه گردد.

کلیدواژه ها:

بوم ، معماری ، توسعه پایدار ، معماری بومی ، فضاهای شهری