نگرشی بر نقش هویت در ساخت و ساز مساکن بومی و عوامل موثر بر پایداری آن (مطالعه موردی:گیلان)

مساکن سنتی روستایی درشمال کشورباظاهر متفاوت خود اقتباسی ساده ازطبیعت و جغرافیای منطقه بوده و پاسخگوی نیازهای اساسی مردمانی است که فعالیت های اقتصادی و فرهنگ زیستی آنان متفاوت بادیگران نقاط ایران میباشد مسکن و معماری همواره ازعوامل اقلیمی بوده که درمواردی ازفرهنگ تبعیت میکرده است ازهزاران سال قبل درمعماری خانه های روستایی کرانه جنوبی دریای کاسپین تغییر محسوسی روی نداده بود اما ازاواخر دوره قاجاریه وبارفت و آمد مردم این منطقه به اروپا خانهها و بناهای شهرهای منطقه کم کم رنگ و شکل غربی پیدا کرد تغییر درسبک و نوع مسکن روستایی بعدازاصلاحات ارضی کم کم رو به تغییرنهادکه این تغییربعدازپیروزی انقلاب اسلامی و با تاسیس نهادهایی مانند جهادسازندگی و بنیاد مسکن انقلاب اسلامی که با شعاراستضعاف زدایی و ایمن و مستحکم سازی مساکن روستایی دربرابرپدیده هایی طبیعی اغاز به کارکرده بوده به اوج خودرسید امروزه به ندرت می توان درروستاهایمنطقه خانه به سبک و سیاق گذشته با پوشش سقف لی یا کولش و یا کتام کوتی و غیره را یافت معماری مدرن با نوع و سبک معماری خاص خود و استفاده ازسنگ بلوک آجر سیمان ایرانیت حلب آلومینیوم و غیره به جای مصالح طبیعی و بومی منطقه کاملا محسوس و آشکار است دراین مقاله سعی براین است که بایادآوری نوع معماری بناهای گذشته حتی الامکان اسامی اشکال و نحوه استفاده آنها که کاملا بومی و طبیعی و سازگاربا محیط زیست منطقه بوده احیاء گردد

کلیدواژه ها:

مسکن ، فرهنگ بومی ، هویت ، سکونتگاه ، معماری مدرن ، گیلان