حذف اسید هیومیک بااستفاده از اکسید اسیون فتوکالیتیکی و تاثیر کاتیون های و برکارایی حذف

سال انتشار: 1391
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 676

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NCEH15_005

تاریخ نمایه سازی: 27 شهریور 1393

چکیده مقاله:

سابقه و مقدمه : اسید هیومیک (HA) از تجزیه عناصر گیاهی و حیوانی آزاد می شود. مواد هیومیکی به عنوان پیش ساز محصولات جانبی گندزدایی در فرآیند کلرزنی نقش دارند. هدف از این تحقیق حذف اسید هیومیک بااستفاده از اکسید اسیون فتوکالیتیکی TiO2 و تاثیر کاتیون های Ca2+ و Mg2+ بر کارایی حذف است. روش تحقیق : مطالعه تجربی - آزمایشگاهی است به مدت یکسال (1390) در مرکز تحقیقات بهداشت محیط دانشگاه علوم پزشکی کرمان انجام گرفت. ازمایشات هم بر روی آب سنتتیک و هم برروی اب خام زاینده رود اصفهان انجام گرفت. متغییر های مختلفی نظیر PH، زمان تماس، غلظتهای مختلف HA و TiO2 و غلظتهای مختلف Ca2+ و Mg2+ برای انجام آزمایشات در نظر گرفته شد. نتایج با نرم افزار Minitab تجزیه و تحلیل گردید. نتایج : بالاترین میزان HA در فصل پائیز و کمترین میزان آن در فصل تابستان بدست آمد. کارایی حذف در فصل تابستان بالاترین میزان را دارد . غلظت بهینه کاتالیست TiO2 جهت حذف HA بین g/L1-0.75 است . تحت شرایط اسیدی خصوصا در 3=PH ذرات TiO2 توانایی بالایی در جذب مولکول های HA به داخل ذرات کاتالیست دارند. در زمان تماس 60-75 دقیقه در مقادیر PH مختلف به حداکثر میزان جذب می رسیم و سرعت جذب با افزایش زمان تماس کاهش می یابد. غلظت اولهی HA و درصد حذف رابطه عکس وجود دارد. حضور یون های Ca2+ و Mg2+ بطور قابل ملاحظه ای سرعت جذب HA را دره داخل ذرات Ti02 افزایش می دهند. نتایج ، مطابقت خوبی با ایزوترم لانگمیر دارد ( R2=0.914 ) و سرعت چذب از سینتیک شبه درجه دو پیروی می نماید. نتیجه گیری و بحث : با توجه به میزان حذف 80/69 و 79/2 درصدی HA در شرایط PH خنثی و زمان تماس 60 دقیقه به ترتیب در نمونه سنتیک و طبیعی و افزایش میزان حذف در حضور یونها Ca2+ و Mg2+ روش مذکور یک روش مناسب جهت حذف آبهای طبیعی نرم و سخت است.

نویسندگان

محمد ملکوتیان

استاد مرکز تحقیقات بهداشت محیط و گروه مهندسی بهداشت محیط دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی کرمان.

کامیار یغمائیان

دانشیار دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران

فاطمه منصوری

دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی کرمان